Każde życie ma ścieżkę dźwiękową.

 Nie miejsce na smutek, kiedy rodzi się życie; pierzchnął lęk przed zagładą śmierci, nastaje radość z obietnicy niekończącego się życia.

 Śmierć jest tak przerażająco
ostateczna, tymczasem życie obfituje
w niezliczoną ilość możliwości.

 Cnota jest swą własną nagrodą i frajerzy to ci, którzy umierają.

 Wierzę, że wszystko dzieje się z jakiegoś powodu. Ludzie zmieniają się po to, abyś mógł nauczyć się ich sobie odpuszczać, sprawy przyjmują zły obrót, po to bys mógł docenić je, kiedy wszystko jest dobrze, wierzysz w kłamstwa, po to, by w końcu nauczyć się ufać tylko sobie, a czasami dobre rzeczy rozpadają się tylko po to, aby jeszcze lepsze mogły powstać...

 Ludzkie oczy z miast gwarnych i lepianek polnychPłyną ku rzęsom jasnej gwiazdy uroczyście;Wiatr, skrzydła rozpostarłszy, po stawach okolnychŚlizga się, z boku na bok chyląc powłóczyście.

 Nie idź tam, gdzie prowadzi ścieżka. Idź tam, gdzie jej brak, i zostaw własny ślad. To życie nie jest oczekiwaniem, kiedy burza przeminie, to nauka, jak tańczyć w deszczu.

 Nadzieje ludzi mądrych są pewniejsze niż bogactwo nieuków.

 Naprawdę żaden z nas nie ma nic do stracenia. Dzięki temu łatwiej przegrać.

 Niektórzy ludzie tak bardzo boją się śmierci, że nigdy nie zaczynają naprawdę żyć.

 Pozbierać jest się dziesięć razy trudniej, niż rozsypać.