Poranki są najgorsze dla ludzi dotkniętych depresją.

 Najbardziej pragniemy tego, co nam umyka.

 Nikt nie rodzi się po raz drugi.

 Jeśli ktoś zbyt długo żyje w miejscu doskonałym, zaczyna się nudzić.

 Życie kołem się toczy i wraca do punktu wyjścia.

 Aby zatriumfowało zło, wystarczy, że dobrze ludzie pozostaną bierni.

 Gdy się chce wszystkiego, bardzo łatwo stracić z oczu wyznaczony cel.

 Łatwiej się poddać, niż o siebie zawalczyć.

 Ale w każdym razie przyjemnie jest spotkać kogoś, kto wie, co to za uczucie być starym.

 Jeśli już występuje przestępczość, lepiej niech będzie to przestępczość zorganizowana.

 Zrozumiałam, że czasami żałujemy czegoś tak bardzo, że później mocno obwiniamy za to siebie. Dusimy wszystko w środku, psychicznie stajemy się mało odporni, w głowie gotuje się od niepotrzebnych myśli. Dużo byśmy dali, żeby móc cofnąć czas, nie iść tą drogą, nie podjąć takiej decyzji, nie podać ręki, nie odezwać się, nie wsiąść za kółko. Ale to wszystko na nic, robimy sobie w głowie kocioł, do którego wrzucamy każdą myśl, aż w końcu zaczyna się przelewać i dopiero wtedy wyrządzamy sobie prawdziwą krzywdę. Czasami chyba trzeba usiąść, zrozumieć swój błąd i umieć pociągnąć życie dalej. Nie jest łatwo, ale przecież nikt nie powiedział, że tak będzie.