Umrzeć jako filozof to hańba, której śmierć nie może zmazać.

 Pomoc jest pomocą tylko wtedy, gdy jest chciana.

 Jak strumienie i rośliny, dusze także potrzebują
deszczu, ale deszczu innego rodzaju: nadziei,
wiary, sensu istnienia. Gdy tego brak, wszystko
w duszy umiera, choć ciało nadal funkcjonuje.
Można wtedy powiedzieć:
„W tym ciele żył kiedyś człowiek”.

 To nasze blizny czynią
nas tym, kim jesteśmy.

 Jak uchronić się przed niszczącą nieobecnością światła?

 Miał wrażenie, że przez dziurkę od klucza zagląda do piekła.

 I czasem przychodzi taki moment w życiu człowieka, że trzeba zrezygnować, zapomnieć, pójść naprzód. I nieważne, jak cholernie by ci zależało, jak trudne by to było. Po prostu trzeba…

 Kiedy but jest nowy, uwiera. Życie wcale nie jest inne, dopada nas znienacka i zmusza do pójścia w nieznane - gdy tego wcale nie chcemy, gdy tego nie potrzebujemy.

 Wszyscy od czasu do czasu bywamy
niemili. Wszyscy robimy rzeczy, które
bardzo chcielibyśmy cofnąć. Te żale
stają się częścią tego, kim jesteśmy, wraz
ze wszystkim innym. Jeśli ktoś próbuje to
zmienić, to tak, jakby chciał gonić chmury.

 Bo czasami wynikiem prostych pytań była porażająca niemym krzykiem cisza.

 Milion powodów, żeby uciec. Tysiące, żeby nie wrócić.
Jeden, żeby zostać.