[...] tragedia nie jest karą lecz wyzwaniem.

 Dobre rzeczy trafiają się tym, którzy umieją czekać.

 Największa ofiara - to ofiara z własnej woli.

 Sztuka jest zaiste nie chlebem, lecz winem życia.

 Podobno kiedy człowiek się z czymś już całkowicie pogodzi i niczego od losu już się nie spodziewa, to wtedy to, o czym marzył, dostaje.

 Życie to nie jest oczekiwanie na moment, kiedy przestanie padać. To nauka, jak tańczyć w deszczu.

 Mówią, że starsi ludzie potrzebują mniej snu, ale to nieprawda.

 Żyjemy w czasach, kiedy mamy wszystko w nadmiarze, ale niczego tak naprawdę do końca. Ludzie są zagubieni, szukają swojego miejsca. Czasem wpadamy w pęd życia i zapominamy o najważniejszych rzeczach, o bliźnich, o chwili dla siebie.

 I kiedyś prawdopodobnie zadzwoniłabym, żeby wyjaśnić całą sytuację. Pojawiłabym się w drzwiach. Podała rękę na zgodę albo na pożegnanie. Zrobiła cokolwiek, aby relacje były chociażby poprawne. Kiedyś bym poprosiła o kilka słów i kilka chwil. Ale etap żebrania o szacunek mam już za sobą. A jeśli ktoś nie potrafi okazać mi szacunku, to nie chcę od niego niczego więcej. (Aleksandra Steć)

 Kochać to znaczy być bezbronnym wobec losu, a nawet przygotowanym na jego atak.

 O wiele łatwiej przywyknąć do bogactwa, niż będąc bogaczem, pogodzić się z biedą.