Zdumiało mnie, kiedy Ucz skinęła głową, jakby przyznawała mu rację.

 Nigdy nie dostrzegamy skarbów, które
mamy tuż przed oczyma. A wiesz dlaczego
tak się dzieje? Bo ludzie nie wierzą w skarby.

 Wszystko się zmienia, ale czasem zmienia się na gorsze i wtedy trzeba coś przedsięwziąć.

 Kiedy umieram, jestem jak księga, której nie przeczytałem, mimo że napisałem ją sam. Kiedy umieram, zostaję autografem dla kosmonautów, fragmentem, śladem dla archeologów przyszłości.

 Iść przez życie, tak jak uczniowie z Emaus, z tym Trzecim pomiędzy nami, który nadaje boską wartość całemu naszemu działaniu.

 Ci, którzy nie wyciągają wniosków z przeszłości, są skazani na jej powtarzanie.

 W mieście sny nie służą człowiekowi. Zależy też jakie miasto. Im większe, tym gorsze sny.

 Czy sądzicie, że dobrze odegrałem swoją rolę w tej życiowej farsie?

 To był logiczny wybór.

 Zazdrość widać równie wyraźnie jak zaćmienie słońca.

 Oh, ta zachodnia, demokratyczna tępota...