Poezja, podobnie jak życie, jest sama dla siebie usprawiedliwieniem.

 Nie wolno tracić nadziei, to całkiem jakby ktoś wziął i umarł na dwadzieścia lat przed własną śmiercią.

 Niewiara może przetrwać więcej niż wiara, bo żywi się zmysłami.

 Z nadmiaru światła kruszy się grudzień (...).

 Nie wiedziałam tylko, jak przeżyć następną godzinę, następny dzień i miesiąc.

 Bo utrata życia nie jest
wcale najgorszą rzeczą,
jaka może spotkać człowieka. Najgorsza jest utrata tego,
po co się żyje.

 Ty nie potrzebujesz wcale mnie. Potrzebujesz kogoś, kto będzie Cię nieustannie głaskał słowami, kto otuli Cię puchową kołdrą i przykryje szklanym kloszem. A ja nie umiem nie ranić, ja wydrapuję oczy słowami, rozrywam duszę milczeniem i kocham, kocham tak mocno, że wszelkie szklane klosze przy mnie pękają.

 A ten, który posiada wiedzę, nie będzie narzekał.

 Bardziej pouczające są błędy wielkich inteligentów niż przeciętnych geniuszy.

 A śmierć weszła na świat przez zawiść diabła i doświadczają jej ci, którzy do niego należą.

 Nadzieja - marzenia i oczekiwania zawinięte w jedną paczkę.