(...) człowiek zakochany jest najpiękniejszą osobą na świecie.

 Dobrych rozmówców znajdziesz wyłącznie w Paryżu.

 Jak jej posłuchasz, Prosiaczku, to ją usłyszysz.

 Własne potrzeby są ostatnim powodem, dla którego powinniśmy żyć. Powinniśmy żyć dlatego, że inni o nas zabiegają, że potrzebują nas. I nie chodzi tu o egoizm, ale o to, że tak naprawdę każdy z nas ma potencjał do niezwykłych rzeczy, jeśli tylko postanowi po nich sięgnąć.

 Nadzieja jest rośliną trudną do wyplenienia. Można nie wiem ile odrąbać gałęzi i zniszczyć, a zawsze będzie wypuszczać nowe pędy.

 Niesprawiedliwości losu nie da się wyeliminować; trzeba się pokornie poddać i mieć po prostu nadzieję, że kiedyś nadejdą lepsze czasy.

 Bo oto giną ci, którzy od Ciebie odstępują, Ty gubisz wszystkich, co łamią wiarę wobec Ciebie.

 Kłamstwo jest kulą śnieżną: im dłużej
ją kręcisz, tym staje się większa.

 Praca chroni nas przed potrójnym złem: nudą, występkiem i głodem.

 To, co robię, nie musi mieć sensu dla nikogo poza mną. Na tym polega piękno życia.

 Kiedy życie wręcza nam wreszcie bukiet pięknych kwiatów, zwykle patrzymy podejrzliwie, czy między płatkami nie ukryła się osa.