Niech życie moje zwie się: wieczna zmienność W wiecznej jedności ...

 Życie jest jak szachy - nie możesz cofnąć swoich ruchów, ale możesz wykonać lepiej następny.

 Każda podróż kończy się wtedy, gdy kogoś pokochasz.

 Lubię spać. Choć przez chwilę można zapomnieć o tym całym syfie, który nas otacza.

 Życie to podróż, a nie dom.

 Potrafię przyznać się do błędu, przeprosić i wiele wybaczyć. Niezwykle cierpliwy ze mnie człowiek i myślę, że moje granice tolerancji dla ludzkich zachowań sięgają bardzo daleko. Taki już ze mnie typ. Ugodowy. Czasami jednak zdarzy się - chociaż niezwykle rzadko - że ktoś uprze się na tyle, że te granice przekroczy. Wtedy zaczynam wyznawać "mamtowdu*izm" i "c*ujmnietoobchodzizm". Wtedy już nikogo nie przepraszam, jedynie samą siebie, że wcześniej byłam tak grzeczna, nazbyt wyrozumiała w stosunku do innych i zbyt mało honorowa w stosunku do siebie.

 Nie możemy być idealni. Ludzie straciliby temat do plotek.

 Oczekiwanie na niebezpieczeństwojest gorsze niż moment,gdy ono na człowieka spada.

 Każda śmierć, która dotyka nas dzisiaj, stawia przed naszymi oczami wczorajsze życie.

 I nigdy nikomu ani niczemu nie oddawaj całej siebie. Zostaw choć kawałek na własność, żebyś miała do czego doszywać, jak Ci resztę wyszarpią. Ta rada dotyczy głównie serca.

 Czułam się naga emocjonalnie.