(...) całkowita degeneracja, całkowity powszechny upadek wszystkiego.

 Zmęczenie i rozdrażnienie przybierają czasem taką samą postać.

 Gdzie nie ma sędziów, potrzebni są chociaż świadkowie.

 Niełatwo jest się zdecydować, jak postąpić.

 To tak, jakby bilans istnienia ujawnił, że jeszcze się nie urodziłem.

 Gdzież nasza róża,
Pytam was bracia?
Zwiędła nam róża,
Dziecko to ranka.
Tylko nie mówcie:
Tak młodość więdnie!
Tylko nie mówcie:
Tak życie biegnie!

 Są straty, po których nigdy się nie otrząśniemy.

 Utemperowane ego – być może tym właśnie jest zdrowie psychiczne.

 Noc niesie ukojenie i dodaje nam sił. W obliczu jej ogromu nasze codzienne zmartwienia pierzchają jakby zawstydzone swą małością.

 Złość jest z natury wieczna, dlatego nie ma nic do stracenia ani do zyskania.

 Ci którzy mają idee wciąż w gębie mają i zazwyczaj w pobliskim nosie.