Nie jestem już młodzieńczo naiwna, by uważać, że mamy prawo oczekiwać wyłącznie superszczęścia i spełnienia. Wydaje mi się, że życie jest po prostu poligonem, wspaniałą szkołą. Jestem nawet na takim etapie, że chyba nie chciałabym doświadczać wyłącznie momentów przepełnionych szczęśliwością. Mogłabym wtedy przestać rozumieć, czym ona jest.
Wszystko jest równie ważne jak wszystko inne.
Jak strumienie i rośliny, dusze także potrzebują deszczu, ale deszczu innego rodzaju: nadziei, wiary, sensu istnienia. Gdy tego brak, wszystko w duszy umiera, choć ciało nadal funkcjonuje.
Można wtedy powiedzieć:
„W tym ciele żył kiedyś człowiek”.
Żaden kraj, w którym wykonuje się wyroki śmierci, nie może być cywilizowany.
Wszyscy jesteśmy słabi (...).Tylko każdy na swój sposób.
Większość woli umrzeć niż pomyśleć.
Życie to nie jest poszukiwanie siebie. To poszukiwanie osób, które możemy stworzyć siebie na nowo.
Być może każdy twój oddech jest ostatnim tchnieniem kogoś innego.
(...) ten, kto uratuje ci życie już na zawsze jest za ciebie odpowiedzialny.
Złość to tylko mały przecinek we wściekłości.
Kiedy dwoje ludzi się kocha, szczerość jest jedynym rozwiązaniem.
