Życie to nie bajka o szczęśliwym zakończeniu, ale baśń, w której każdy dzień jest nowym rozdziałem. Nie zawsze jest łatwo, ale właśnie to jest piękne. To dziki i nieprzewidywalny scenariusz, na który nie mamy wpływu. Ale to właśnie sprawia, że jest takie ciekawe.
Długie myśli na temat życia autorstwa Stanisława Leca, skupione na nieprzewidywalności i wyzwaniach, jakie niesie codzienność.
(...) dowiedzieć się, że ktoś nie żyje, to nie to samo, co stanąć nad jego grobem.
Myślałem, że uczę się, jak żyć, a uczyłem się jak umierać.
Bić mnie możesz, ale weź głęboki oddech, zanim powiesz coś nieprzemyślanego.
Miała siedemnaście lat i usta pełne życia.
Doświadczenie nauczyło mnie przynajmniej tego,
że jeśli ktoś zmierza pewnie w wymarzonym przez
siebie kierunku i stara się żyć zgodnie z tym, co
sobie wyobraził, spotka go niepowszedni sukces.
Teraz natomiast wiedziała,
że tragedią będzie żyć dalej i
znosić te długie lata samotności.
Aby zbudować coś nowego,
trzeba zniszczyć stary porządek.
Ludzie wiedzą, że są nieszczęśliwi,ale mało kto wie, że mógłby być szczęśliwy.
Najbardziej cenną rzeczą, jaką możesz komuś dać jest... czas – dajesz mu w ten sposób cząstkę swojego życia, której już nie odzyskasz.
To grzechy przysłaniają ludziom prawdziwy świat.
