Ból fizyczny nie może równać się z tym psychicznym, nie ma w nim tej rozpaczy, tamtego wewnętrznego jęku który tylko my jedni słyszymy, tamtego strachu, że zawsze to będzie.
Ból mówi ci, że coś jest nie tak z twoim ciałem. Cierpienie mówi ci, że coś jest nie tak z twoją duszą.
Śmierć nie jest wydarzeniem z życia.
Śmierci się nie przeżywa .
Ból musi wyboleć.
Łzy muszą wypłynąć
co do ostatniej.
To nie jest takie jednak proste spojrzeć, gdy się spojrzeniem dotyka bólu.
Nienawidzę kiedy ludzie mówią mi:
- Spróbuj o tym nie myśleć.
Niesamowicie mnie to wkurwia, mam ochotę wtedy wbić im nóż w udo i spytać:
- Boli? Spróbuj o tym nie myśleć.
Niemożność potknięcia się jest, jak sądzę, niemniej bolesna niż sam upadek.
Ból to jedyna rzecz, która ostrzega nas, że nadal żyjemy. Po bólu pozostaje tylko pamięć. Pamięć tego bólu staje się naszą siłą.
Ból to jest ból. Wielkość go nie zmniejszasz. Mierzyć też nie sposób. Jest albo go nie ma.
Ból i smutek jest twórczy, a twórczość daje poczucie zdrowia.
