Czas zatrzymuje się w miejscu.

 Czas jest najmądrzejszym doradcą. Czas pomaga nam przekonać się, do kogo naprawdę możemy odczuwać uczucia, a kogo po prostu zauważamy. Ostatecznie, czas wywołuje odpowiednie emocje wobec odpowiednich osób.

 Widzicie tych ludzi za mną? Pędzą do pracy nie zwracając uwagi na nikogo. Czasem jesteśmy tak zagonieni, że zapominamy cieszyć się pięknem życia. A warto jest podnieść oczy i wyjąć słuchawki z uszu! Zauważmy ludzi obok, może ktoś będzie chciał nas pozdrowić, przytulić się... Zapytajcie kogoś, czy przypadkiem nie potrzebuje pomocy. Wiecie kilka lat temu miałem depresję. Nikomu o tym nie mówiłem.
Sam musiałem podjąć wysiłek, by zawalczyć o swoje szczęście. Teraz wiem, że każdy dzień jest cenny! Być może nie będzie jutra, trzeba więc zacząć żyć już dziś.

 Czas jest rzeką biegnącą poprzez moje ziemskie dni. A kiedy zanurzam palce w jego nurt, cichym fale odrywają się od moich dłoni i płyną zgodnie z rzędem przeznaczenia. Moja samość wraca do mnie. Wszystko jest jak jest, a ja jestem jak jestem.

 Czas jest jak rzeka, na której nie można stąpać dwukrotnie. Ciesz się chwilą, która jest, bo nie masz pewności, co przyniesie kolejna.

 Czas to rzecz najcenniejsza dla życia; to jedyna rzecz, której nie można naprawić.

 Życie to coś, co upływa kiedy jesteśmy zajęci snuciem planów na przyszłość.

 Czy jest coś bardziej cennego niż czas? To on przyjmuje, poznaje, odnosi, utrzymuje, pokonuje wszystko. Czas może więcej niż siła natury, bo on sam aby nazwać, nie jest czymś, co trwa a co czyni, że wszystko trwa.

 Czas jest tym, co zegar mierzy. Niektórzy zauważają, że to co zegar mierzy, zasadniczo nie jest czasem, a co najwyżej to co nazywamy czasem w myśl naszej niezrozumiałej, ludzkiej koncepcji.

 Czas jest jak rzeka, nie możesz dotknąć tej samej wody dwukrotnie, bo ta woda, której dotknąłeś, już płynie dalej. Ciesz się każdą chwilą życia.

 Niezawodnym sposobem na stracenie tożsamości jest odwlekanie rzeczy na później. Zmarnowana chwila jest stratą oddechu życia. Przyrzekając sobie, że zaczniemy żyć „później”, wegetujemy w żałosnym stanie antycypowania naszej własnej egzystencji.