I już wiem, że trzeba nauczyć się odchodzić. Od ludzi. Od tego, co nas niszczy, co nam nie służy. Od miejsc przykrych i niezrównoważonych. Ale należy także dawać szanse w innych miejscach. Otwierać siebie z klucza. Przed kolejnymi sercami. Czasem po to, żeby dostać po mordzie. A czasem po to, by zaznać raju na ziemi.

 Czas przemija nierówno – raz rwie przed siebie,
to znów niemiłosiernie się dłuży – ale mimo to przemija.

 Zawsze będzie czas, żeby powiedzieć "nie", ale pora skończyć z użalaniem się nad sobą.

 Jeśli dysponujesz czasem dla bliźniego, nigdy nie spoglądaj na zegarek.

 Każde słowo jest jak niepotrzebna
plama na ciszy i nicości.

 Bez względu na to jakie ma się wspomnienia, dobre czy złe, przeszłość nigdy nas nie opuszcza.Choćby ją zapakować w pudła i upchnąć w jakiejś szafie, tak jak pudła z gratami, które się przechowuje, lecz nigdy nie otwiera, i tak pewnego dnia, kiedy dopadnie nas prawdziwy świat, idziemy do tej szafy i przeglądamy zawartość pudeł.

 W każdym momencie czasu kryje się przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. W każdym momencie czasu kryje się wieczność.

 Życie jest przecież...dosyć bolesną formą spędzania czasu.

 Czas jest miejscem spóźnień.

 Poza tym jest na świecie taki rodzaj smutku, którego nie można wyrazić łzami. Nie można go nikomu wytłumaczyć. Nie mogąc przybrać żadnego kształtu, osiada ciasno na dnie serca jak śnieg podczas bezwietrznej nocy.