Czas nie jest tym, co zdarza się ludziom. Czas jest rodzajem kontaktu. Czasem, wstępuje na ziemię i marzy.
Czas to jeden z naszych najważniejszych zasobów. Nie można go ani kupić, ani zatrzymać. A wartość tego, co zrobimy z naszym czasem, jest czymś, co w końcu definiuje nas jako ludzi.
Życie jest kroplą w oceanie wieczności, chwilą w nieskończoności czasu. Cokolwiek robimy, czego doświadczamy, to tylko chwilowe mgnienie w przepełnionym wszechświecie narodzin, życia i śmierci.
Czas spędzony z kimś, kogo
kochamy, nigdy nie będzie stracony.
Zostaje z nami na zawsze.
Ludzie biegnący przez morze zmieniają niebo, nie ducha. Cokolwiek widzisz, gdziekolwiek jesteś, to zawsze jesteś sam z sobą. Boskość jest w nas, daleko w głąb naszej duszy. Jeżeli to miejsce jest czyste, jasne, jeżeli ty sam nie wprowadzasz tam smutku, co za różnica, czy ból ciała cię dotyka, czy zmieniają się rzeczy na zewnątrz? Każde miejsce staje się wolnym niebem dla człowieka mędrca.
Czas jest postrzegany jako coś nieosobistego, obiektywnego, jako swoisty format, w którym istnieje całe nasze życie, gdy na prawdę jest – niejako paradoxalnie – najosobistowszym aspektem naszego bytowania.
Czas jest jak rzeka. Nie możesz dotknąć tej samej wody dwa razy, bo przepływała i przepływa, ciągle. Ciesz się każdym momentem życia.
Nie licz godzin, które minęły. Zobacz tylko to, co osiągnąłeś. Nie licz dni, które przeminęły z bólem. Czyń szczęśliwym każdy nadchodzący dzień.
Czas jest rzeką, która zmywa wszystko, co tworzymy. Czas jest prawdą należącą do wszystkich, ale nie każdego. Czas jest lekiem na rany i balsamem dla serca.
Czas to najcenniejsza waluta naszego życia. Nie można go kupić, nie można go odzyskać, jedyne co możemy z nim zrobić to go używać. A jak go użyjemy, zależy od nas.
