Cogitacje o Czasie

 I już wiem, że trzeba nauczyć się odchodzić. Od ludzi. Od tego, co nas niszczy, co nam nie służy. Od miejsc przykrych i niezrównoważonych. Ale należy także dawać szanse w innych miejscach. Otwierać siebie z klucza. Przed kolejnymi sercami. Czasem po to, żeby dostać po mordzie. A czasem po to, by zaznać raju na ziemi.

 Czas jest jak rzeka, którą nie można dotknąć dwa razy tą samą wodą, bo płynąca woda, którą dotknęliśmy, popłynęła dalej i nigdy więcej nie powróci.

 Czas jest za krótki na to, żebyś mógł robić to, co inni chcą. Nie zrozumiesz tego teraz, ale zobaczysz, kiedy będziesz starszy.

 Czas jest jak rzeka, której nie można dotknąć dwa razy tego samego miejsca, bo woda, którą dotknąłeś, idzie dalej i zastępuje ją inna woda. Tak samo minuty, które mijały, nie powracają nigdy.

 Czas jest darem, którego większość z nas nie docenia. Traktujemy go jak coś, co zawsze jest pod ręką, a nie jako coś, co możemy stracić w każdej chwili.

 Czas to najważniejsze dobro, które może być nam dane. Możemy go marnować, ale nie możemy go odzyskać. Gdy go stracimy, stracimy wszystko.

 Czas jest jak rzeka, której nie można dotknąć dwa razy tą samą wodą, ponieważ woda, której dotknęliśmy już ucieka i nie wraca, tak samo minuty, które uciekły, już nie wrócą.

 Czas jest najważniejszy w życiu. To jedyna rzecz, której nie możemy odzyskać. Czas stracony, nawet chwila jest bezpowrotnie stracona. Dlatego warto go szanować i wykorzystywać jak najlepiej.

 Trzeba pamiętać, że żyłam przeszłością, a to zabiera człowiekowi zbyt dużo czasu.

 Mamy tak mało czasu dla nauki, a tyle na niewiedzę. Tyle na pokusy i tyle na zastanawianie się, które wybrać. Tak mało na miłość, a tyle na to, aby ją odrzucić.