Czas jest jedyną rzeczą, której nie możemy dotknąć, pojąć, a mimo to toczy się nieodwracalnie, przemijając cicho i nieubłaganie.
I już wiem, że trzeba nauczyć się odchodzić. Od ludzi. Od tego, co nas niszczy, co nam nie służy. Od miejsc przykrych i niezrównoważonych. Ale należy także dawać szanse w innych miejscach. Otwierać siebie z klucza. Przed kolejnymi sercami. Czasem po to, żeby dostać po mordzie. A czasem po to, by zaznać raju na ziemi.
Czas jest rzeką, która zmywa wszystko, co tworzymy. Czas jest prawdą należącą do wszystkich, ale nie każdego. Czas jest lekiem na rany i balsamem dla serca.
Czas jest płynącym strumieniem, w którym znikają zdarzenia, tylko po to, by pojawić się w innym miejscu i czasie. Mijają dni, miesiące, lata, ale to co było, nigdy nie przestaje istnieć, tylko zmienia formę i miejsce.
Czas jest jak rzeka. Nie możemy dotknąć tej samej wody dwa razy, bo przepływająca woda, której dotknęliśmy, już przepłynęła i nigdy nie przepłynie ponownie. Cieszcie się każdym momentem życia.
Czas to rzecz najbardziej cenna, jaką można stracić. Bo można go tylko stracić. Raz wykorzystany, już nigdy nie wróci.
Zabawne, że prawie zawsze mamy czas, by wciąż i wciąż poprawiać swoje błędy.
Czas jest jak rzeka, której wody znikają na zawsze, a kiedy mówi się 'wszystko odeszło', czas nie jest niczym innym niż tą rzeką, która płynie; 'coś znikło' oznacza 'coś przepłynęło'.
Życie jest kroplą w oceanie wieczności, chwilą w nieskończoności czasu. Cokolwiek robimy, czego doświadczamy, to tylko chwilowe mgnienie w przepełnionym wszechświecie narodzin, życia i śmierci.
Czas, który ucieka nam przez palce jest jedynym, który nas nie zwodzi. Czas jest istotą życia, najważniejszym składnikiem każdej decyzji, każdej próby, każdego dzisiaj.
