Ludzie bliscy są sobie bliscy ...

 Galilaee, vicisti!Galilejczyku, zwyciężyłeś

 Dusza ludzka ma dwa tylko stany: jest polem walki lub pobojowiskiem.

 Przyzwoity człowiek nie pisze, nie gra na scenie, nie komponuje.

 Nieco marzycielstwa jest rzeczą dobrą, jak narkotyk w małej dawce. Koi silne nieraz rozgorączkowanie pracującego umysłu i rodzi w duszy miękką, świeżą mgłę, która łagodzi surowe zarysy czystej myśli, wypełnia gdzieniegdzie braki
i niedociągnięcia, wiąże całości
i ściera zbyt ostre kontury idei.

 Człowiek, który zło czyni, przekona się snadnie,Że na niego samego to, co czyni, spadnie.

 Każda prawda jest prawdziwa
tylko do pewnego stopnia. Jeżeli przekracza granice, pojawia się kontrapunkt i przestaje być prawdą.

 Nil homini certum estdla człowieka nie ma nic pewnego.

 Pisarz to człowiek, który
nauczył swój umysł nieposłuszeństwa.

 Niestety najczęściej tak w życiu jest, że nie wiemy komu możemy zaufać. Bliscy potrafią zdradzić, a zupełnie obcy przyjść z pomocą. Większość ludzi woli ufać wyłącznie sobie, bo to najlepszy sposób żeby się nie sparzyć. Zaufanie to krucha rzecz. Raz zdobyta pozwala korzystać z ogromnej swobody, ale utracona jest nie do odzyskania.

 Ktoś, kto o innych źle mówi, potępia siebie samego.