Największym szczęściem myślącego człowieka jest ...

 Gdy się więc na co skłoni zmysł człowieka,To duszę w takie zapatrzenie wtrąca,Iż nie spostrzega, jak jej czas ucieka.

 Może rzeczywiście dopiero po ciężkim kryzysie człowiek poznaje siebie naprawdę, może trzeba dostać w kość, żeby zrozumieć, czego właściwie chce się od życia.

 Często ci, którzy nie wiodą bogatego życia towarzyskiego wcale nie są aspołeczni. Po prostu mają bardzo ograniczoną tolerancję na idiotów i fałszywych ludzi.

 Świat jest pełen oziębłości, ponieważ ludzienie mają odwagi być tak serdeczni,jakimi są naprawdę.

 Największym nieszczęściem w małżeństwie jest różność charakterów i usposobień.

 Ale się człowiek zhardzieje,
Gdy mu się dobrze dzieje;
Więc też, kiedy go Fortuna omyli,
Wnet głowę zwiesi i powagę zmyli.

 I jak tu nie być optymistą,
gdy moi wrogowie okazali się
takimi świniami jak przewidywałem.

 Ludzie niechętnie wyzbywają się wad: wolą je równoważyć zaletami.

 Układamy tysiące scenariuszy, a życie i tak nie toczy się według żadnego z nich.

 Nie możesz wymówić się od winy, człowiecze, kimkolwiek jesteś, gdy zabierasz się do sądzenia.