Ludzie znają całą prawdę i jeszcze coś więcej. I to coś więcej jest najgorsze.

 Nieco marzycielstwa jest rzeczą dobrą, jak narkotyk w małej dawce. Koi silne nieraz rozgorączkowanie pracującego umysłu i rodzi w duszy miękką, świeżą mgłę, która łagodzi surowe zarysy czystej myśli, wypełnia gdzieniegdzie braki
i niedociągnięcia, wiąże całości
i ściera zbyt ostre kontury idei.

 Wiedział, że różne są oblicza strachu. Człowiek boi się tylko przed
i po bitwie, nigdy podczas niej.

 To właśnie cali śmiertelnicy –
mają tylko parę chwil na tym świecie, a poświęcają je na komplikowanie najprostszych spraw.

 Bo tak już jest, że to, co się widzi i słyszy, zależy w dużej mierze od tego, gdzie się stoi i kim się jest.

 Niestety najczęściej tak w życiu jest, że nie wiemy komu możemy zaufać. Bliscy potrafią zdradzić, a zupełnie obcy przyjść z pomocą. Większość ludzi woli ufać wyłącznie sobie, bo to najlepszy sposób żeby się nie sparzyć. Zaufanie to krucha rzecz. Raz zdobyta pozwala korzystać z ogromnej swobody, ale utracona jest nie do odzyskania.

 Jeśli przyjmiesz do siebie zabiedzonego psa i sprawisz, że zacznie mu się dobrze powodzić – nie ugryzie cię. Na tym polega zasadnicza różnica między psem a człowiekiem.

 Ludzkość kroczy stale naprzód, jednak człowiek pozostaje ten sam.

 Dusza ludzka ma dwa tylko stany: jest polem walki lub pobojowiskiem.

 Nic tak nie niszczy człowieka od środka, jak udawanie, że wszystko jest dobrze.