Żądam od ludzi więcej, niż mi mogą dać.

 Najstraszniejsze jest nienawidzić siebie, wstydzić się siebie, a jednak nie móc od siebie uciec, wciąż do siebie wracać i dlatego siebie przeklinać.

 Z chwilą, gdy nienawidzimy jakiegoś
człowieka, nienawidzimy w jego obrazie
czegoś, co tkwi w nas samych. Nie oburza
nas bowiem coś, czego w nas samych nie ma.

 Lepiej więc być samemu niż z kimś,
kogo się nie kocha, kto jest namiastką,
czy też czymś w tym rodzaju.

 Naprawdę istnieje tylko jedna radość: obcowania z ludźmi.

 Wegetarianie nie jedzą wprawdzie zwierząt, ale zjadają im pożywienie.

 Kiedy się wiele w życiu wycierpiało, każde dodatkowe cierpienie jest jednocześnie czymś nie do zniesienia, i błahostką.

 Istoty ludzkie mówią jedno, myślą drugie, a robią jeszcze co innego.

 Kto dobrze zna samego siebie, ten czuje swoją nieprawość i nie lubuje się w pochwałach ludzkich.

 Człowiek taki już jest. Zastępuje strachem większą część swoich emocji.

 W umieraniu najstraszniejsze wydaje mi się to, że człowiek jest zdany tylko na siebie.