Wściekamy się na siebie, ale czasem warto sobie zadać pytanie: ...

 Człowiek z człowiekiem prowadzi od wieków jeden monolog.

 Skoro Ty jesteś dziwna i ja jestem dziwny, to się wspaniale składa, razem zadziwmy świat.

 Śmierć przez się nie jest straszliwa,Choć ją tak człowiek nazywa,A jej całe udręczenieJest głupstwo i uprzedzenie.

 Człowiek, który porusza się w tłumie, nie dojdzie dalej niż inni. Ten, który chodzi samotnie, może znaleźć się tam, gdzie nikogo przed nim nie było.

 Człowiek istota nieznana.

 Dobry człowiek woli sam cierpieć, niż na cierpienia drugich patrzeć.

 Człowiek myślący niczego nie przyrzeka z wyjątkiem tego, że pozostanie myślącym człowiekiem.

 Dobro rodzi się wtedy, gdy ludzie zapominają o sobie.

 Szacunek to droga, która biegnie w dwie strony.
Żeby zdobyć szacunek trzeba okazać szacunek.

 Człowieka można poznać po ramieniu, po tym, jak patrzy, jak się uśmiecha, ile ma dobra w oczach. A przede wszystkim w sytuacjach rewolucyjnych, fanatycznych, skrajnych i nieprzejednanych. Czy przyjdzie w gorączce, czy przyniesie leki, czy stanie po dobrej stronie (Twojego łóżka), wytrze łzy, przyniesie herbatę, kawę, cokolwiek. Jaka będzie jego ręka, kiedy zdarzy się Twój sukces, jakie będzie serce. Czy zazdrosne czy dobre? Człowieka można poznać po tym, jak mocno się dzieli i jak mocno przeżywa. Po wrażliwości w dłoniach. Po uśmiechu w duszy.