Życie jest sztuką umierania.

 Śmierć wcale nas nie dotyczy: gdy istniejemy, śmierci nie ma, gdy przychodzi, nas juz nie ma.

 Dwie rzeczy napełniają umysł coraz nowym i rosnącym podziwem i czcią, im częściej i trwalej zastanawia się nad nimi: gwiaździste niebo nade mną i moralny praw wewnątrz mnie.

 Błąd leży w pośpiechu.

 Trudno jest iść przez życiewieloma drogami jednocześnie.

 Wiara jest jak obrazy, które widzimy podczas marzeń. Możemy wiedzieć, że to tylko marzenie, ale nie możemy zaprzeczyć istnieniu tych obrazów. Podobnie jest z wiarą. Wiemy, że to nie jest rozumowanie, ale nie możemy zaprzeczyć, iż stwarza ona rzeczywistość, w której żyjemy.

 Doskonałość jest celem który ciągle się zmienia. Można dążyć nigdy się nie osiągnie.

 Cóż to znaczy, że my żyjemy? Co to jest życie? Czy ci, którzy myślą, że żyją, na pewno żyją? Czy nie jest tak, że ci, którzy myślą, że żyją, tylko myślą, że żyją? A co to jest myśleć? Myśleć, to żyć, czy żyć, to myśleć?

 Istnienie jest to co najdziwniejsze na świecie i najtrudniejsze do zrozumienia. Cokolwiek istnieje, istnieje w taki sposób, że nie powinno istnieć. Istnienie jest zdecydowanie bardziej dziwne niż nieistnienie. Życie jest tylko chwilowym opóźnieniem w nieuchronnym procesie śmierci.

 Nie ma fakty, tylko interpretacje. A zatem, jest rzeczą niedorzecznością, chcieć utworzyć filozofię 'poza wszelkimi założeniami'.

 Dam ci guldena jeśli mi powiesz, gdzie jest Bóg.A ja ci dam dwa guldena gdy mi powiesz, gdzie Go nie ma.