Życie jest sztuką umierania.

 Życie może być zrozumiane tylko wstecz, ale powinno być żywione naprzód. To jest paradoks, który daje nam zarówno krzywdę jak i płynącą z niego mądrość.

 Istnienie jest to co najdziwniejsze na świecie i najtrudniejsze do zrozumienia. Cokolwiek istnieje, istnieje w taki sposób, że nie powinno istnieć. Istnienie jest zdecydowanie bardziej dziwne niż nieistnienie. Życie jest tylko chwilowym opóźnieniem w nieuchronnym procesie śmierci.

 Sztuka życia polega na tym, aby żyć w zgodzie z naturą, a przede wszystkim z własną naturą. Nie można na siłę przekształcać własnej jaźni, ale można, a nawet trzeba, usprawniać ją, oczyścić, doskonalić. Sztuka życia polega również na umiejętności wyboru celów: żadne bogactwa, honor, władza nie mogą zastąpić wartości, jaką jest rozwinięcie własnych wewnętrznych możliwości.

 To, co możemy oznaczyć za najbardziej zadziwiające, to fakt, że rozumimy Wszechświat. Wszystko jest zdeterminowane… przez prawa przyrody. Dlatego też nie pozostaje nam, jak mówił Albert Einstein, nic innego, jak ulec zadziwieniu, dlaczego te prawa mogły nas do tego doprowadzić?

 Czas jest najważniejszym zasobem, który mamy do swojej dyspozycji. To, jak go wykorzystujemy, mówi wiele o nas samych. Strata czasu to strata siebie samego.

 Chciałem zmienić świat. Doszedłem jednak do wniosku, że mogę jedynie zmieniać samego siebie.

 Staraj się odrywać twe serce od upodobania w rzeczach widzialnych, a zwracać je ku niewidzialnym.

 Człowiek jest tylko tchnieniem i cieniem.

 Podążaj za tym, co w tobie autentyczne, albowiem wyświechtana prawda jest gorsza od błędu, który pochodzi od ciebie. Przestań być tam, gdzie twoja prawda nie jest prawdziwa. W ten sposób zniknie twoje nieszczęście.

 Szczęściem bywa czasami tak jak z okularami,szuka się ich, a one "siedzą" na nosie.tak blisko!