Jak wielka jest przenikliwość ludzkiego umysłu!
Nie możemy dwa razy wejść do tej samej rzeki. Przemija zawsze i przez cały czas. Na miejscu starości pojawia się młodość, na miejscu dnia - noc, zima zastępuje lato, wojna pokoju, obfitość nędzy.
Często zadziwia mnie, że dzień trwa tylko zaledwie dwadzieścia cztery godziny, a czasem mija mi dużo więcej czasu na myślenie, niż mi się wydaje.
Czyż nie jest dziwne, że odczłowieczenie przybiera postać luksusu, kiedy leżymy na brzuchu, a postać terroryzmu, kiedy leżymy na plecach?
Gdyby nawet Boga nie było, należało by Go wymyślić.
Człowiek jest tylko drobinką w nieskończonym wszechświecie. Ale jest w nim coś, co go wywyższa ponad gwiezdne niebo - jego umysł, zdolność do refleksji, do poznawania prawd, które kierują wszechświatem i do szukania sensu jego istnienia.
Człowiek jest jedynym stworzeniem, które odmawia bycia tym, czym jest. Innymi słowy, jest jedynym stworzeniem, które kieruje własnym bytem. Co to znaczy, że inna rzecz jest taka, jaką jest, możemy dowiedzieć się, obserwując ją. Co to znaczy być człowiekiem, musimy dowiedzieć się z jego własnej historii.
Istota wspomnień polega na tym, że nic nie przemija.
Bóg, którego można dotknąć, nie jest już Bogiem.
Wszyscy ludzie dążą naturalnie do wiedzy. Dowodem niech będzie nasze zamiłowanie do zmysłów; cenić przede wszystkim zmysł wzroku, nie tylko na użytek, lecz wiele razy nawet wtedy, gdy nie marzymy o żadnej potrzebie, dowodzi, że Bóg nie tylko z miłości do wiedzy, lecz jeszcze bardziej darzył nas zmysłami. Właśnie to, że jesteśmy istotami, które obdarzone są wiedzą, sprawia, że nasza natura zdaje się przewyższać inne, ze względu na to, że mają one również zmysły.
