To własne wspomnienia, nie duchy, nawiedzają ludzi.

 W miłości ludzie nie mogą być jednością, do uczucia trzeba dwojga.

 Śmierć to ostateczne więzienie i tam właśnie zmierzasz.

 Dawniej patrzyliśmy się w niebo, aby się modlić, teraz robimy to, aby przeklinać.

 Pozwalałam rozkwitać wściekłości, żeby zajęła miejsce bólu.

 Mieć odwagę - to nigdy nie pozwolić, aby Twoje lęki miały wpływ na Twoje czyny.

 Dzielni ludzie zawsze mają jakieś blizny.

 Jak mam o tobie zapomnieć?
Jesteś częścią mnie. Żeby cię
zapomnieć, musiałabym zapomnieć o sobie.

 I zniknął. O tym, że w ogóle tutaj był świadczyły zaparowane od naszych oddechów szyby.

 Był jak haust rześkiego powietrza po gwałtownej burzy, która przeszła nade mną, pozostawiając w sercu bolesne rany.

 W pośpiechu nie docenia się cudów.