Niegdyś duch był bogiem, potem przedzierzgnął się w człowieka, dziś ...

 Kara spadająca na dwóch to kara o połowę mniejsza.

 Życie to zarówno ból, jak i rozkosz.

 A choćbyś pękł, nie zmieni się postępowanie ludzi.

 Pasja i zadowolenie idą ze sobą w parze, a
bez nich każde szczęście jest chwilowe, nie
ma bowiem bodźca który by je podtrzymywał.

 Nie można przecież wciąż
być uprzejmym i towarzyskim.
Po prostu nie można nadążyć.

 (...) znów przypłynęła do mnie fala wielkiej tęsknoty za tobą i od kilku dni paraliżuje mnie i nie daje o niczym innym myśleć. Tu kiedyś wypadł mi talerz z rąk, bo nagle zjawiłeś się w moich oczach. A wczoraj, wyobraź sobie, założyłam bluzkę na lewą stronę. I przecież przeglądałam się w lustrze przed wyjściem. Ale jakbym nie widziała w nim siebie.

 Lecz przecież nawet wówczas, kiedy człowiek nie jest sparaliżowany strachem albo nie wyje z bólu, życie stanowi nieprzerwane pasmo zmagań z głodem, chłodem, bezsennością,
ze zgagą lub rwącym zębem.

 Trzeba być wrażliwym [...] inaczej nie ma się żadnej wartości jako człowiek.

 Myślę, że jak się jest bardzo samotnym, to nawet gromadka mrówek na podłodze wydaje się niezwykle interesująca.

 W dzisiejszych czasach ludzie zbyt wiele myślą i niepotrzebnie wszystko analizują.