...czyż moralnym obowiązkiem poety, nie mówiąc już o cyniku, nie ...

 Byłam zdrowa. I to było moim największym przekleństwem.

 (...) trzeba szybko uwolnić się od przeszłości, żeby ta nie zdążyła nas zniszczyć.

 Nic tak nie łączy ludzi jak rozpacz. Nic tak nie zbliża nas do siebie jak smutek.

 Po co chować urazę? (...) Co można zyskać, rozpamiętując dawne krzywdy? Nic. W ten sposób krzywdzisz tylko siebie, nikogo innego.

 Nie można ocalić życia, dopóki się go straci.

 Trudno zaplanować coś na
przyszłość, kiedy przyszłość okazuje się
zupełnie inna od tego, co zaplanowałeś.

 Zawsze potrzeba dwojga ludzi.
Do tego, żeby układało się w związku.
Do tego, żeby go rozbić, i do tego, żeby później naprawić to, co się zepsuło.

 Daremnie walczyłem ze sobą.

Nie poradzę, nie zdławię mego uczucia. Pozwól mi, pani, wyznać, jak gorąco cię wielbię i kocham.

 Zrozumiałem, że gdy się raz
odejdzie, nie ma już prawdziwego powrotu.

 Ten kocha naprawdę, kto nie wie, dlaczego kocha.