To, co nazywam mną, jest jak pudełko ukryte w drugim ...

 Im szczęśliwsi mogą być ludzie,
tym bardziej nieszczęśliwi się stają.

 Słowa są pułapką.

 Smuciła się, że będzie tęsknić za nim każdego dnia aż do śmierci. I płakała nad sobą i zmianami, które w niej zaszły, bo czasami nawet zmiana na lepsze jest jak mała śmierć.

 Czas, w którym nie żyjemy, wydaje się nam zawsze lepszy od tego, który jest naszym udziałem. To, co było, jest dla nas tematem nostalgii, a to, co ma nadejść, przedmiotem marzeń.

 Zawsze, kiedy spotykam kogoś, kto
wynosi się nad innych wiem, że mam do
czynienia z człowiekiem z kompleksem niższości.

 (...) najprawdziwsze szczęście unosi się na powierzchni kryjącego się pod nim smutku.

 Niezależnie od oczekiwań innych powinniśmy zawsze być sobą i pozostać sobie wiernym.

 Nasza epoka zdycha z moralnego sceptycyzmu i duchowej nicości!

 Zycie to nie to, co nas spotyka, tylko to, co robimy z tym, co nas spotyka.

 Jak to jest, że mogą w nim być dwa tak sprzeczne uczucia?