Przyjaciele przychodzą i odchodzą, a rodzina zawsze zostaje.

 Ludzie ciągle chodzą w maskach, uczą się poznawać innych po oczach i po czole.

 Platon uczył, że obowiązkiem tego, który myśli, jest mówić głośno to, co myśli

 Prawda jest taka, że przyjaciele pojawiają się w naszym życiu i znikają jak modne dodatki - w jednym sezonie są, w następnym już ich nie ma.

 Niektóre rzeczy po prostu się zdarzają. Wbrew intencją.

 Stanę się zgorzkniały i stracę zaufanie do ludzi, bo zawiódł mnie jeden człowiek.

 Niektórzy pojawiają się znienacka. Mieszają, mącą w naszych sercach. A potem znikają bez pożegnań. Żadne czary, tylko nasza naiwność pozwala byle komu się oswoić.

 Stworzymy dom gdzieś w sobie i będziemy go wszędzie ze sobą nosić.

 Dlaczego tak trudno nam słuchać,
gdy ludzie mówią o nas dobre rzeczy?

 Nie czuję się wcale, (...) brak zmartwień mnie zabija.

 Czy kiedy mam go na
wyciągnięcie ręki, mogę tęsknić za nim
jeszcze bardziej, niż kiedy go nie było?