Usłysz mnie, dostrzeż mnie, dotknij mnie, kochaj mnie, uwolnij mnie!

 Nienawiść do ludzi jest potwornie męcząca.

 Każda sytuacja mieści się w planie Bożym dla ciebie.

 Ludzie są jak liście, którymi wiatr ciska;
gdy rzuci je na trawnik, leżą na trawniku,
a gdy rzuci w błoto - leżą w błocie.

 Nie mam broni. Tata mocno by się zdenerwował. Ale o niczym się nie dowie. Jest w grobie.

 Ludzie mają jednak coś,
czego im szczerze zazdroszczę.
Mają dość rozumu, by umierać.

 Problem polega na tym, że mówiąc prawdę, zatracamy się w niej.

 Jeżeli przez całe życie kierujesz się zasadami i przegrasz, to po co ci takie zasady?

 Ludzie szczęśliwi stają się
samowystarczalni, oddychają innym
powietrzem i podlegają innym siłom grawitacji.

 A choćbyś pękł, nie zmieni się postępowanie ludzi.

 Nigdy nie zrozumiem twojej gotowości, żeby się położyć i umrzeć. Nie mam dla ciebie współczucia, skoro nawet nie chcesz spróbować o siebie walczyć.