Nie da się w życiu być zawsze porządnym człowiekiem, ale ...

 […] nigdy nie można być zbyt szczupłym ani zbyt bogatym.

 W miarę posuwania się po osi czasu, szansa przeżycia spada w końcu do zera dla każdego.

 Aż któregoś dnia pojmujesz nagle,
że całe twoje życie jest ohydne, nie warte zachodu, jest horrorem, czarną plamą na białym polu ludzkiej egzystencji. Pewnego ranka budzisz
się z lękiem, że będziesz żyć.

 Chwila nieuwagi, a ludzie, których znasz, zmieniają się nie do poznania.

 Czuła się bardzo stara, dojrzała i
mądra, co oczywiście było najlepszym
dowodem, że była jeszcze bardzo młoda.

 Trzy przypadki po kolei to już nie przypadek.

 Ludzie często domagają się
prawdy, ale rzadko lubią jej smak.

 Człowiek powinien zrobić dla ludzkości coś więcej, niż pisać wiersze.

 Dzieci nie powinny ponosić konsekwencji nieudanego życia swoich rodziców.

 Odniósł wrażenie, że mógłby przyglądać się Jej godzinami i nigdy nie miałby dość.