Ludzkie istnienie jest ulotne jak pasma mgły.

 Powiedziała mi: Tak bardzo się boję... Zapytałem: Czego? A ona: Bo jestem tak bardzo szczęśliwa. Takie szczęście jest aż przerażające. Zapytałem ją, dlaczego tak uważa. Odpowiedziała: Bo takie szczęście przytrafia się tylko wtedy, gdy zaraz ma się coś utracić.

 Kiedy posiadamy niewiele, to i chcemy niewiele,
wszyscy jesteśmy równi, niczego sobie nie zazdrościmy.

 Wcześniej czy później sprawy, które
za sobą zostawiłeś, same cie dopadną.

 Żyjemy i umieramy, a cała reszta to tylko złudzenie. Całe to gadanie o uczuciach i wrażliwości to jedno wielkie kurze łajno. Zmyślone, subiektywne, emocjonalne brednie. Nie ma duszy. Nie ma Boga.
Są tylko decyzje, choroby i śmierć.

 Bezczynność jest najgorszym rodzajem nieudolności.

 Ludzka szpetota jest szpetotą ubrań.

 Pragniemy stabilizacji, a marzymy o szaleństwie i życiu chwilą. Kiedy mamy jedno, tęsknimy za drugim. Gdy mamy to drugie, tęsknimy za pierwszym. Zawsze niespełnieni, zawsze rozdarci, zawsze nieszczęśliwi i potwornie marudni.

 Na filmowych pogrzebach musi padać, a życie imituje sztukę.

 Wszyscy myślą, że to dno. ale na dnie tak nie wieje...

 Kraina zmarłych nie jest miejscem kary ani nagrody. Jest miejscem nicości.