Ludzkie istnienie jest ulotne jak pasma mgły.

 Jak lizać rany celnie zadane, jak lepić serce w proch potrzaskane?

 Jak łatwo przegapić to, co ważne w życiu.

 Kto płaci, ten wymaga, kto ma broń, ten strzela.

 Samce wywodzą się z zimna. Jak śmierć.

 Aby się znowu urodzić, umrzeć najpierw trzeba.

 Uczucie nie warte pielęgnowania to poczucie winy.

 Czy jakakolwiek inna zasadzka może się równać z zasadzką miłości?

 Są dwa uczucia, których natura ludzka nie znosi: wdzięczność i wspólne poczucie winy.

 Wiem, że postępujemy właściwie,
ale właściwie nie oznacza łatwo.

 Nie możesz poświęcić swego życia dla innych.
Musisz robić to, co jest dobre dla Ciebie, nawet jeśli w ten sposób zranisz część bliskich Ci osób.