[...] przemoc, nawet jako środek ostateczny, przynosi kiepskie rezultaty.

 Najtrudniejsze jest trwanie w poczuciu szczęścia.

 Przyjaciel to więcej niż krewny.

 Jednak największy kłopot mam ze słowem "jestem".

 Nie podoba mi się świat gdzie "właściwe" zdarza się tak rzadko, że uważamy je za uprzejmość.

 I tak się
właśnie kończy świat,
nie hukiem, a skomleniem.

 Są tajemnice, które umykają ludzkiemu poznaniu.

 Powiedziała mi: Tak bardzo się boję... Zapytałem: Czego? A ona: Bo jestem tak bardzo szczęśliwa. Takie szczęście jest aż przerażające. Zapytałem ją, dlaczego tak uważa. Odpowiedziała: Bo takie szczęście przytrafia się tylko wtedy, gdy zaraz ma się coś utracić.

 Naprawienie złych rzeczy w życiu wymaga
zwykle czasu, ale ostatecznie się to udaje.

 Moje życie albo cudze. Najpewniej
jakieś wymyślone. Ulepione z
lektur, niespełnień, starych filmów, niedokończonych rojeń, zasłyszanych legend, niewyśnionych snów. Moje życie. Kotlet z białka i kosmicznego pyłu.

 Problem polega nie na tym, czy kochamy, ale co kochamy.