[...] przemoc, nawet jako środek ostateczny, przynosi kiepskie rezultaty.

 […] oszałamiało go uczucie własnego znaczenia i własnej ważności.

 Czy to nie marzenia dają nam siłę, nadzieję i pragnienie?

 Nie ma zysku bez ryzyka, ani ryzyka bez miłości.

 Tylko Bóg ma prawo mnie obudzić...

 Podziwiał ich. Byli idealistami. On był tylko realistą. I było mu wstyd.

 Znasz motyw, rozumiesz wszystko.

 Jakże łatwo można dać się zwieść, wierząc, że człowiek jest czymś więcej niż tylko człowiekiem.

 Zbyt wiele tłumaczysz, a to znaczy, że kłamiesz.

 Dokładnie tak! Gdy rozum śpi, budzą się demony!

 Zarzuty można odeprzeć, pretensje zbagatelizować, za obrazę przeprosić. Na obojętność jednak nie ma rady.