Nikt nie powinien zostawać sam na starość, ale to nieuniknione.

 Kiedy człowiek milczy, nie robi
sobie przynajmniej nowych wrogów.

 Zrozumiałem, że życie to potępienie. Wieczne rozpoczynanie wszystkiego od nowa.

 Jak wydobyć się z tego labiryntu cierpienia?

 Boję się, że jeżeli zacznę
płakać, to nie przestanę,
póki całkiem nie wyschnę i
nie pomarszczę się jak rodzynka.

 Bo jak się ludzie kochają, z wzajemnością, to nie mają głowy do podłości i są dobrzy.

 Mawiała, że opowieści pozwalają lepiej zrozumieć świat.

 Tak zasypiamy - jego wargi na mojej szyi, moje serce w jego dłoni.

 Powietrze tu dookoła ma w sobie coś pradawnego.

 Bo jaki jesteś ty, mój świecie? Niby wszystko takie proste, wszystko ma swoje określone miejsce. Tylko, że ja nic z tego nie rozumiem albo rozumiem, kiedy jest już za późno.

 To nie są czasy, w których można żyć. W tych czasach można tylko umrzeć.