Dorośleje się w bliskości umierania, nie śmierci.

 Los musi połączyć pewnych ludzi,
by mogli się w sobie odnaleźć i
wspierać, kiedy będzie trzeba.

 Bo miłość jest jak drzewo: sama
z siebie rośnie, głęboko zapuszcza
korzenie w całą istotę człowieka i
nieraz, na ruinie serca, dalej się zieleni.

 Prędzej być ogień chciała
krzesać z lodu, niż gasić miłość - słowami.

 Gdy bieda włazi drzwiami, miłość wlatuje oknem.

 Kiedy cierpienie osiąga pewien poziom, przelewa się czara i wtedy pojawia się radość.

 Kiedy mówimy o miłości, jesteśmy jak astronomowie, którzy z rękoma złożonymi na oczach starają się opisać gwiazdy, których światła nie zdołali jeszcze do nich dotrzeć.

 Życie to jeden wielki, śmierdzący bajzel i na tym polega jego piękno.

 Czas to jedna z niewielu rzeczy, które mogą przywrócić nam prawo do miłości po tym, jak je straciliśmy. Czas jest jak miłość, niezniszczalny i nieunikniony.

 Boimy się tego, co najbardziej jest do nas podobne.

 Panowanie nad życiem innych stanowiło wystarczający powód, by nadal egzystować.