Cierpienie pozostawiło po sobie osad smutku i przygnębienia.

 Może to nie jest pozór. Może
wszystko jest takie, jak wygląda. I to,
czym jesteśmy dla ludzi, jest ważniejsze, niż to, czym jesteśmy we własnych oczach.

 Nawet najgorsze można wybaczyć. Niemożliwe może stać się możliwe. Najtrudniej jest wybaczyć samemu sobie.

 A smutek niby mądra książka w serc żyje, I mówi wiele rzeczy, i człowiek nie gnije.

 Przyjaciele przychodzą i odchodzą, jak kelnerzy w restauracjach.

 Mamy bilet tylko w jedną stronę, a to jest stacja końcowa.

 Życie przeważnie jest smutne. A zaraz potem się umiera.

 Szczęście potrafi dopaść człowieka w absurdalnych okolicznościach.

 Z czasem człowiek uczy się widzieć dużo więcej.

 ...lepiej było wiedzieć, niż mieć nadzieję.

 Za dużo tutaj dymu, żeby nie było ognia.