Tyle uniesień, które mnie dyskwalifikują...

 Może właśnie przede wszystkim dlatego płakałam: bo przetrwałam.

 Życie jest jak płótno, na którym można malować. Koloruję go swoimi myślami, działaniami i słowami. Zawsze staram się wypełniać je tęczowymi barwami, ale czasem nieuchronnie dodaję szarości. Taka jest niestety natura bycia człowiekiem.

 Potrzeba smutku stała się nałogiem w miarę niszczycielskiego działania lat.

 Głosi ludowa mądrość: miej nadzieję
na najlepsze, bądź gotów na najgorsze.

 Gdy się za czymś bardzo tęskni i wreszcie ma się to w zasięgu ręki, można wpaść w euforię, ale to mija, gdy znów się zderzymy z twardą rzeczywistością.

 Pieniądze szczęścia może i nie dają, ale w wysokim stopniu ułatwiają życie.

 Niektórzy mówią, że wielką miłość
poznaje się po tym, że jedyną osobą,
która mogłaby was pocieszyć, jest ten
człowiek, przez którego cierpicie.

 Czasem nie trzeba słów, by wiedzieć, że coś się zmieniło.

 Jeżeli wiesz, czego pragniesz, Twe dążenia nabierają siły - chcieć to móc.

 Na tym świecie cieni i świateł wszyscy, każdy z nas, musimy odnaleźć swoją własną drogę.