Gdyby zaświaty miały osobowość, z pewnością byłyby próżnym skurczybykiem.

 On wygląda tak doskonale, tak pięknie. Taka piękna katastrofa.

 ...śmiech może przybierać różne barwy. To tylko dalekie echa eksplozji wewnątrz was.

 Posyłacie mnie do świata lepszego, niż ten był kiedykolwiek.

 Ludzie się rodzą, by w końcu umrzeć, a międzytemczasem, w ciasno zatłoczonym przedziałku czasu, zmagają się ze sobą, bo każdy z nich chce zdążać swoim tempem.

 W twoich oczach dostrzegłam smutek i osamotnienie. Chciałam cię uzdrowić, być balsamem na twoje rany, opatrunkiem i antidotum na nieszczęścia. Zawsze próbowałam naprawić twoje życie. Wciąż to robię. To moja pięta achillesowa. 

 Bo jak długo można tęsknić za człowiekiem, o którym wiesz, że już nigdy do ciebie nie wróci?

 Medal ma zawsze dwie strony- dobrą i nie najgorszą.

 Nie ma takiego miejsca, które sen mógłby nazwać własnym.

 Biegniesz jak rzeka przez zawsze różne kraje, które nie są już twoje ani nie należą do ciebie. Śmierć czeka na ciebie, lecz nie musisz jej się bać.

 Sądzę, iż miarą poezji, a może i religii, jest miłość człowieka do człowieka, którą one budzą.