(...) znów przypłynęła do mnie fala wielkiej tęsknoty za tobą i od kilku dni paraliżuje mnie i nie daje o niczym innym myśleć. Tu kiedyś wypadł mi talerz z rąk, bo nagle zjawiłeś się w moich oczach. A wczoraj, wyobraź sobie, założyłam bluzkę na lewą stronę. I przecież przeglądałam się w lustrze przed wyjściem. Ale jakbym nie widziała w nim siebie.
To co dla jednych jest defektem, dla innych stanowi kulturę życia.
Teraz ja jestem tu nienormalny. Normalność jest bowiem pojęciem, które wyznacza większość, określają ją standardy większości, a nie standardy pojedynczego człowieka.
Można mieć wszystko, a tak na prawdę nie mieć nic.
Najlepszymi lekarstwami są miłość i radość. No może jeszcze... zdrowy rozsądek.
Kłamać można także milczeniem.
Każdy, kto zachowuje się tak apodyktycznie w drobnych sprawach, musi być słaby.
[...] przemoc, nawet jako środek ostateczny, przynosi kiepskie rezultaty.
Czy wiesz, jakie to uczucie, gdy w środku coś nieuchronnie gnije i człowiek sam to czuje?
Szczęście to kiedy to, co myślisz, to co mówisz i to co robisz, są w harmonii. Nie wykazuj nigdy niewdzięczności za otrzymane przyjątki, bo zaszkodzisz tylko sobie. Wszystko, co robimy, opiera się na wyborach. Nasz los rysujemy sobie sami.
Cudzołóstwo wymaga wiele wysiłku.
