Wódka nie jest dobra. Wódka ma być skuteczna.
Wiernym się jest jednej, ale popatrzeć można na wszystkie.
Przyjaciele przychodzą i odchodzą,
jak kelnerzy w restauracjach, zauważyliście?
W ludzkich usiłowania jest tyle wdzięku i zarazem absurdalności.
Od prawdy zawsze wolałem niepewność.
Miało być dobrze, jest jak zwykle.
Bo jak długo można tęsknić za człowiekiem, o którym wiesz, że już nigdy do ciebie nie wróci?
Duma i tradycja nie mają górować nad rozsądkiem.
Dlaczego tak bardzo boimy się w otwarty sposób mówić o uczuciach? Nie zdradzamy, co nas boli. Nawet przed tymi, których kochamy. A przecież chyba zależy nam na sobie? Zapominamy, że słowa nie służą tylko temu, by ranić. Są po to, by nas jeszcze bardziej do siebie zbliżać. By pomóc rozwiązać konflikty i nieporozumienia. Często zasypiamy przytuleni do niedopowiedzeń. Nie dbamy o to, by rozplątać negatywne emocje. Brak czasu, brak ochoty, brak zrozumienia. Czy to ma sens? Żadnego.
Czasami wydaje mi się, że ludzie potrafią grać tylko w różne skomplikowane gry.
