Nie można się bronić przed smutkiem, nie broniąc się przed ...

 Nie pytaj, to cię nie okłamię.

 Nadzieja, ten ptak w klatce, który nigdy nie umiera, wyrwała się na wolność.

 Wszak tylko poprzez formę uświadamiamy sobie pustkę.

 Jeśli nienormalne trwa dostatecznie długo, staje się normalnym.

 Żeby odejść od siebie, też trzeba się spotkać.

 Ludzie są zdolni dosłownie do wszystkiego, właściwie z każdego powodu...

 Tarzamy się w naszym zepsuciu, jak świnie tarzają się w błocie.

 Najszczęśliwsze chwile życia. Dopiero po latach na prawdę się je docenia.

 Śmiech trzepotał wokół niej jak stado czarnych ptaków.

 Ci, którzy nie pamiętają przeszłości, skazani są na jej powtarzanie.