Gdy szloch przeszedł w pochlipywanie, przywołała chusteczkę i wcisnęła mu w dłoń. Zrobiłaby dla Sadiego wiele, ale prędzej szlag ją trafi, niż wytrze mu nos.
...tęsknota jest żywiołem, podobnie jak ziemia lub wiatr.
Płakać trzeba w spokoju.
Tylko wtedy ma się z tego radość.
Witamy w Zachodniej Wirginii, świecie zagubionych modeli.
Możemy być tylko tym, kim jesteśmy, nikim mniej, nikim więcej.
Skoro moje ziemskie życie musi się skończyć, niech skończy się obietnicą. Niech kończy się nową nadzieją.
Możemy zaprzeczyć, że mieliśmy przeszłość,
ale nie możemy uciec przed jej bólem,
bo przeszłość jest jak mówiący cień,
który zawsze dotrzymuje nam kroku,
idzie z nami aż po grób.
Był poetą, miał więc prawo wzdychać, ile chciał.
Pozostać szczerym w obliczu zła to dowód prawdziwej siły.
Prawdziwe piękno płynie z dobroci, prawości i współczucia.
