Autor staje się stary dopiero wtedy, kiedy już nie przemawia ...

 (...) jeśli się żyć pięknie nie może, należy przynajmniej pięknie skończyć.

 Niespodziewanie jednak świat wyciągnął do mnie ręce i zaprosił do tańca.

 Kiedy człowiek ulega sile własnej pamięci, jego ciało zamienia się w widmo dawnych przeżyć, które straszy samo siebie, powtarzając gesty i zachowania swoich młodszych wcieleń.

 Ryba widzi nie haczyk, a przynętę.

 A ja chcę po śmierci spokojnie sobie nie żyć..

 Mój ukochany włada mym sercem, a ja jego.

 Chciałabym ssać jego mózg. To znaczy, jego mózg także.

 Normalność to tylko kwestia umowna.

 Zacznij uciekać,
a będziesz uciekać
zawsze.

 Bo Cię Kocham