Każdy z nas cierpi na własną ślepotę.

 Później bywa zwykle za późno.

 Posiadanie wiedzy to za mało. Musimy ją wdrażać w życie. Chęci to również za mało. Musimy działać.

 Nauczyłem się kochać tajemniczość.
Ona jedna chyba może życie nasze uczynić niezwykłym i cudownym.

 Daj komuś ogień, a będzie mu ciepło przez jeden dzień, ale wrzuć go do ognia, a będzie mu ciepło do końca życia.

 Kiedy będzie pani starsza, przekona się pani, że ludzie, którzy kochają, cierpią. Cierpią męki. Lepiej być młodym i nieczułym, niż kochać.

 Możliwe ze ten wariat jest tutaj ostatnim normalnym człowiekiem.

 Słowa nie kamienie, nigdy nas nie zranią.

 Zastygam. Żyję dalej. Dzień za dniem tak samo. Tylko tak mogę przetrwać. A poza tym? Poza tym nie robię nic.

 A może świat nas dogania?

 Robiłam to już. Wiele razy. Zamykałam oczy i odchodziłam.