Są pożegnania, na które nigdy nie będziemy gotowi. Są słowa, ...

 Człowiek pozbawiony ducha to jedynie zbiór pierwiastków.

 To stawało się trudne - bycie fenomenem.

 Wpatrując się w sufit, doszła do wniosku, że może dlatego nie może płakać. Bo jaki był sens rozpaczać, skoro nie miał jej kto pocieszyć? I kiedy nawet samej siebie nie umiała pocieszyć?

 Przecież wszystko kiedyś zniknie. Wszyscy żyjemy, idąc naprzód. Większość rzeczy, które nas otaczają, znika wraz z naszym przesuwaniem się. Nie ma na to rady. Kiedy nadchodzi czas, znikają.

 Stres - marnowanie czasu, który można by poświęcic na drzemkę.

 Każdy mężczyzna powinien być pod pantoflem jakiejś kobiety.

 Bezpieczeństwo daje w nagrodę niemoc.

 Tylko żyjąc absurdalnie można wyłamać się z tego bezgranicznego absurdu (...)

 Bo miłość jest jak drzewo: sama z siebie rośnie, głęboko zapuszcza korzenie w całą istotę człowieka i nieraz na ruinie serca dalej się zieleni.

 Nie masz komórki? Nic dziwnego że nosisz spluwe.