Każdy poeta pisze w rytm własnego oddechu.

 Miłość to kara za uczucia.

 Są tacy, którzy dopatrują się szaleństwa w wielu bardzo ludzkich sprawach.

 Gdyby ludzie rozmawiali tylko o tym,
co rozumieją, zapadłaby nad światem wielka cisza.

 Wspólne rzyganie, jak mało co, robi z ludzi wspólnych przyjaciół.

 Łzy są nie tylko po to, żeby wypłukiwać paprochy z oka, ale i z duszy.

 Każdy z nas jest kruchy niczym szkło, nawet w najbardziej sprzyjających okolicznościach.

 Wypisuję się z tego państwa, to nie jest moje państwo, nie chcę mieć z nim nic wspólnego. To jest państwo niewolników Rosji i Niemiec. Państwo wolnych Polaków jest w naszych marzeniach. Muszę respektować pewne zasady tego państwa, ale, poza tym, nie chcę mieć z nim nic wspólnego. Nadal są dwie Polski, bardzo chciałbym dożyć tej Polski, która nam się marzy.

 Ludzie nie mogą ze sobą żyć przez swoją głupotę, a nie różnice między nimi...

 Miłość pociesza jak słońce po deszczu.

 Jeśli potrafimy w przeciwniku zrodzić poczucie, że prawdziwość jego przekonania wielce byłaby dla niego samego szkodliwa, porzuci je tak szybko jak nieopatrznie złapane gorące żelazo.