Nie potrafię być liczbą pojedynczą naszej uprzedniej mnogości.

 Są tacy, którzy uciekają od cierpienia miłości. Kochali, zawiedli się i nie chcą już nikogo kochać, nikomu służyć, nikomu pomagać.
Taka samotność jest straszna, bo człowiek
uciekając od miłości, ucieka od samego życia.
Zamyka się w sobie.

 Krótki wiersz o niespełnionej miłości

chodź
przepłyniemy sobie
przez palce

 Los każdego człowieka przytłacza go swym ciężarem niczym kamień młyński.

 Co zatem powinienem zrobić z moimi ustami? Z moją nocą? Z moim dniem?

 Mnie trzeba oswajać latami przyjaźni lub szaleńczym opętaniem.

 Nnieobecność może stać się dręczącą obecnością, jak uszkodzony nerw.

 (...) Miał złe przeczucie, ale z drugiej strony - jak każdy człowiek, który na swoje nieszczęście urodził się pesymistą - rzadko kiedy miewał przeczucia dobre.

 Biblioteka jest bramą w czasie.

 Jedyne, czego pragnął, to nie bać się, więc bał się przez cały czas.

 Literatura zaczyna się tam, gdzie przestaje być normalnie.