Jak tu żyć z czułym sercem na takim świecie?

 Rzeczywistość jest tym, co sam stwarzasz.

 Jak jesteś astronautą, pozdrów nasze ego tam!

 Trzeba iść do przodu, ciągle na nowo planować swoje życie, osiągnięcie celu
to tylko początek następnego etapu.

 Ponieważ Bóg nie może być z każdym, wymyślił matkę.

 Milczenie jest ostatnią radością nieszczęśliwych.

 Złudzenie, bracie, lusterko do wabienia skowronków.

 Stalkerów wpuszczają do nieba bez kolejki!

 Kochamy to czym sami nie jesteśmy.

 Miłość – najbardziej zdradliwa choroba na świecie: zabija cię zarówno wtedy, gdy cię spotka, jak i wtedy, kiedy cię omija. Ale to niedokładnie tak. To skazujący i skazany. To kat i ostrze. I ułaskawienie w ostatnich chwilach. Głęboki oddech, spojrzenie w niebo i westchnienie: dzięki ci, Boże. Miłość – zabije cię i jednocześnie cię ocali.

 Tak, "kiedyś" to jest dobre słowo. Niby precyzyjne, a takie rozmyte. Niewiadome. Jak liczba Pi, jak Piekło, które przecież nie istnieje, a zatem może i "kiedyś" jest wyłącznie iluzją. Jakąś rozpaczliwą obietnicą, która nie zostanie dotrzymana. I mam tak mówić każdemu: "Kiedyś cię pokocham. Bądź cierpliwy. Kiedyś." Właśnie tak?