Choroba jest wyuzdaną formą życia.

 Moją głowę zaczęły wypełniać obszary nicości. Pozostały w niej do dziś.

 Marzyłam o zintegrowaniu się z kimkolwiek, już choćby po to, by potem mieć komfort oderwania się od niego.

 Zawsze można uciec z więzienia. Ale z wolności?

 Ciekawe, kto pierwszy odkrył, że poezja tak skutecznie studzi miłosne zapały!

 Ból ciała pozwala mi przynajmniej zapomnieć o cierpieniu duszy.

 Tak wiele o nim myślisz, a tak niewiele o nim wiesz. Patrzysz i nie widzisz, bo serce nie ma oczu.

 Bądź jak woda – przystosowuje się do każdego naczynia, a może zniszczyć skałę.

 Rozumiesz wieczność, ale nie doceniasz, jak wiele może zmienić chwila w wieczności.

 Rozmawiasz sama ze sobą czy prowadzisz głęboką wymianę zdań z ziemią?

 Najpierw uśmiechy, potem kłamstwa. Dopiero potem kule.