Nawet pojedynczy włos rzuca cień.

 Pocałowała mnie mocniej, dysząc ciężko; ukąsiła mnie w dolną wargę. Do diabła, to było niesamowite.

 Kto sobie nie ufa, kłamie zawsze.

 Wszystko co powstaje przemija i przez to nie warte nadmiernej uwagi.

 W każdej podróży jest kropla śmierci.

 Nic tak nie męczy jak głupota, z chwilą kiedy uznało się ją za mądrość.

 Tak oto dążymy naprzód, kierując łodzie pod prąd, który nieustannie znosi nas w przeszłość.

 "– Czy opuścił Cię kiedyś ktoś, kogo kochałaś?
– Owszem. Zawsze ktoś kogoś opuszcza. Czasem ten drugi cię ubiegnie.
– I co wtedy zrobiłaś?
– Wszystko. Wszystko, ale to nic nie pomogło. Byłam strasznie nieszczęśliwa.
– Długo?
– Tydzień.
– To niedługo.
– Cała wieczność, jeśli się jest naprawdę nieszczęśliwym. Każda cząstka mojej istoty tak była nieszczęśliwa, że kiedy tydzień minął, wszystko się wyczerpało. Moje włosy były nieszczęśliwe, skóra, łóżko, nawet suknie. Nieszczęście wypełniło mnie tak całkowicie, że nic poza nim nie istniało. A kiedy nic już nie istnieje, nieszczęście przestaje być nieszczęściem, bo nie ma go z czym porównać. I wtedy następuje kompletne wyczerpanie. I wtedy to mija.
Powoli zaczyna się żyć na nowo."

 Nie napinaj łuku, gdy masz kołczan pusty.

 Tak wiele we mnie zgliszczy. Jak żyć, kiedy w człowieku tyle śmierci?

 Lepiej zaliczać się do niektórych, niż do wszystkich.